Η διαπίστωση του Μ. Lipman για την πολλαπλή υπόσταση της «σκέψης που φροντίζει» ανθρώπους αλλά και συλλογές έδωσε το έναυσμα για την εκπόνηση της παρούσας εργασίας. Ο συντηρητής αντιμετωπίζει μία «τρικυμία εν κρανίω» καθώς καλείται συντηρώντας να αντιμετωπίσει  ηθικά διλήμματα, να αναπτύξει την αποκλίνουσα σκέψη και να διαπραγματευτεί αντιξοότητες και αξίες φροντίζοντας το έργο τέχνης.

Στο πλαίσιο της άσκησης του επαγγέλματος των συντηρητών κρίθηκε σημαντικό μέσα στην παρούσα να εξεταστεί αν οι βασικές αρχές συντήρησης, που θεσπίστηκαν την περίοδο της νεωτερικότητας από τον C. Brandi, θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σε έργα σύγχρονης τέχνης.  Πρώτον, κυρίως διότι στην Ελλάδα ισχύει ο καθιερωμένος από το 2000 «Κώδικας Ασκήσεως Επαγγελματικής Δεοντολογίας των Συντηρητών Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης» χωρίς αναφορές στη σύγχρονη τέχνη, στη διατήρηση της εικαστικής πρόθεσης και στη νομική κατοχύρωση του συντηρητή. Δεύτερον, διότι υπό τη μορφή ανασκόπησης και έρευνας αποτελεί πρόταση επικαιροποίησης των άρθρων του Κώδικα, εξετάζοντας τους πολλαπλούς τρόπους σκέψης του συντηρητή και σχετίζοντάς τους με αυτές των νοσηλευτών ή των παιδαγωγών που παρέχουν φροντίδα με ανταποδοτική αξία. Τρίτον, διότι πολλοί σύγχρονοι ερευνητές θεωρούν ότι η ιστορικότητα και η αισθητική του Brandi αποτελούν παρωχημένες αρχές συντήρησης: πέρα από την φυσικοχημική τεκμηρίωση του έργου ή την ταυτοποίηση των φθορών του, προέχει η  εννοιολογική του αξία που πρέπει να «διατηρηθεί αιώνια».

Προκειμένου να απαντηθούν τα προαναφερόμενα ζητήματα, γίνονται αναφορές στην οντολογική αξία  του αντικειμένου που «επιτελεί σκοπό» ως αντικείμενο αισθητικής, αυθεντικό, χρηστικό αντικείμενο, μετα-βιομηχανικό εργαλείο, αλλόγραφο/αυτόγραφο έργο τέχνης (γλυπτό, εγκατάσταση, βίντεο-αρτ, πίνακας κ.ά.) ή διαδραστικό έργο πληροφορικής που χρήζει ψηφιακής αναβάθμισης. Εξετάζονται οι θεωρίες  των Πλωτίνου, Πορφύριου, Heidegger, Ponty, Μunoz-Vinas, Wharton, Benjamin, Goodman, κ.ά. με σκοπό να επισημανθεί πόσο σημαντική κρίνεται σήμερα η συστηματική διδασκαλία της μεταμοντέρνας δεοντολογίας στις σχολές συντήρησης και να γίνει η αξιοποίησή της, θεωρητικά και πρακτικά, από τους συντηρητές. Κυρίως, όμως,  αναλύονται περιπτώσεις μοντέλων λήψης αποφάσεων συντήρησης καθώς υπόσχονται  την παράταση της  διάρκειας ζωής του έργου τέχνης και συνάδουν με την φιλοσοφία του Lipman για την αντίληψη, την επίλυση προβλήματος, την ενσυναίσθηση και την ενεργό σκέψη.

Lipman's philosophy of "caring-thinking" for people and collections gave rise to this Master Thesis. Conservators face lots of ethical issues as they are called upon to conserve and restore, confront moral dilemmas, develop divergent thinking and assess values while taking care of art.

In the practice of their profession, it was considered important for the outcome of this research to reconsider whether the basic principles of conservation (established in the period of modernity by C. Brandi) or other, could be applied to contemporary artworks.

Firstly, because the Greek "Code of Professional Ethics of the Conservators of Antiquities and Works of Art" of year 2000, does not refer to contemporary art issues, the conservation of artistic intent or to any legal safeguard of the contemporary art conservator.

Secondly, it is suggested that the articles of the Code be updated, by examining the restorers' multiple ways of thinking, by relating them to those of nurses or educators who provide with care of reciprocal value.

Thirdly, because many researchers believe that Brandi's “historicity and aesthetics” are outdated restoration priorities: in addition to the physicochemical documentation of the artwork or its preservation state, its conceptual value is paramount and should last eternally.

In order to answer the aforementioned issues, references are made to the ontological value of objects that "serve  purpose", sometimes in forms of aesthetics, authentic or useful, post-industrial tools, allograph or autographic works of art (sculptures, installation, video art projections), etc.) or interactive installations that need digital upgrading.

The theories of Plotinus, Porphyrios, Heidegger, Ponty, Munoz-Vinas, Wharton, Benjamin, Goodman, etc., are analyzed  in order to point out how important  is the systematic teaching of post-modern ethics in Conservation Universities and their in-depth use as cognitive and practical tools. Most importantly, however, post modern types of decision-making models are mentioned  as they promise to extend the life span of contemporary artworks: consistent with Lipman's philosophy of human perception, and taste, problem-solving practices, empathy  towards the artistic intent and active thinking.