Η παρούσα έρευνα πραγματεύεται ως θέμα τη συμβολή της ποιητικής εκπαίδευσης στη διαμόρφωση του ανθρώπου. Πιο συγκεκριμένα, επιχειρεί να διερευνήσει με ποιον τρόπο, παρά την ενδογενή τους ετερογένεια, η Φιλοσοφία με την ένταση της κατανοητικής και αντιληπτικής σκέψης διαπερνά την Ποίηση, η οποία με την παραστασιακή και κατοπτρική της δύναμη κομίζει μια πολύ βαθύτερη γνώση του κόσμου. Ακόμη, η σύγκλιση της Φιλοσοφίας και της Ποίησης, ενώ επεκτείνεται στο πεδίο της εκπαίδευσης, εκδιπλώνει την παιδαγωγική λειτουργία της Ποίησης, που σφυρηλατεί την προσωπικότητα των μαθητών μέσα από την ανασκευή και την εκ των ένδον αποδόμηση συμβατικών γνώσεων, αλλά πρωτίστως μέσα από την εκ νέου σύλληψη της ουσίας της ύπαρξης.

Αν και συχνά δεν επικρατούν ευνοϊκές συνθήκες για τη μυσταγωγία στην Ποίηση, γιατί η τυποποιημένη διδασκαλία αδρανοποιεί τη φαντασία, η Ποίηση αναδύεται ως νηφάλιο αντίδοτο στην πρόδηλη αυτή υστέρηση, όταν το ποίημα προβάλλεται ως χώρος, όπου οι μαθητές συνομιλούν. Όπως καταδεικνύει η ποίηση του Paul Celan, η ποιητική εκπαίδευση προσιδιάζει στην αβασιμότητα της ύπαρξης, γιατί καλλιεργεί το συντονισμό μέσα από τη ανοιχτότητα του Εαυτού προς τον Άλλο, ώστε να προσαρμόζεται ο πεπερασμένος Εαυτός στο άπειρο. Συνεπώς, το ποίημα ως κίνηση του «Μεσημβρινού» με τη διαλογική του υπόσταση διανοίγει χώρο για τη συνάντηση του Εαυτού με τον Άλλο κατά την οποία ο Εαυτός μετασχηματίζεται.

Εν κατακλείδι, η παρούσα έρευνα υιοθετεί τη φαινομενολογική μέθοδο, γιατί συμπνέει με την οντολογική μελέτη της Ποίησης, η οποία επιδιώκει να βιώσει τον Εαυτό και τον κόσμο ως ενότητα, καθώς ο Εαυτός συνδιαλέγεται με τον Άλλο και εντείνει τις οντικές συμπλέξεις μαζί του. Ο ποιητής, δηλαδή, ανάγεται στη πηγή των όντων, διότι η Ποίηση ως τρόπος αυθυπέρβασης υπερνικά τη φαινομενικότητα και αναιρεί τη διχοτομική διάκριση μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας.

The present research discusses the matter of contribution of the poetic education in human’s edification. More specifically, the survey attempts to look into the way in which, despite the endogenous heterogeneity, Philosophy with the tension of systematic and perceptive thought penetrates the expression of Poetry, which with illustrative and reflective power, carries some much deeper knowledge about the world. Furthermore, this convergence of Philosophy and Poetry, as it expands on the field of education, unfolds the pedagogical function of Poetry, which shapes students’ personality through the reconstruction and though the internal deconstruction of conventional knowledge, but principally though the conception of the essence of the existence anew.

Although usually there are not conducive circumstances in the field of education for the initiation into Poetry, for the standardised teaching, which inactivates imagination, Poetry emerges as a sober antidote to this obvious weakness, when the poem is presented as space where the students discuss. As Paul Celan’s poetry manifests, poetic education resembles the instability of existence, because it nourishes coordination through the conservation of the openness of the Self towards the Other, so that one adjusts the finite Self on the infinite. So, the poem as constant movement of the “Meridian” with the conversational hypostasis paves the way for the encounter of the Self to the Other during which the human being transforms the Self.

Finally, the present research adopts the phenomenologic method, because it accords with the ontological study of Poetry, which seeks to experience the Self and the word as unity, when the Shelf converses with the Other and intensifies the close connection of the being with it. Namely, the poet is being traced to the source of beings, since Poetry as a way of self-transcendence surpasses the unreality and cancels the separating lines between existence and nonexistence.