Σκοπός της παρούσας έρευνας είναι να εξετάσει την σχέση της εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης σε ζητήματα σχολικής συμβουλευτικής και παιδαγωγικής με την ανίχνευση διαταραχών συμπεριφοράς των μαθητών τους και τη διαχείριση κρίσεων στο σχολικό πλαίσιο. Κατ’ αρχάς στην έρευνα γίνεται εκτενής μελέτη των διαταραχών συμπεριφοράς μέσα από ανασκόπηση της συναφούς βιβλιογραφίας, εμμένοντας τόσο στις εκφάνσεις τους όσο και στους παράγοντες που τις προκαλούν ή τις προβλέπουν. Κατόπιν μελετάται η εκπαίδευση των εκπαιδευτικών κυρίως σε ζητήματα διαχείρισης τάξης, ενώ γίνεται μνεία στη λεγόμενη «κρίση» στο σχολικό πλαίσιο και τη γενικότερη αντιμετώπιση της από το προσωπικό και την κοινότητα. Στο επόμενο κεφάλαιο αναλύεται η μεθοδολογία της έρευνας, η οποία διενεργήθηκε μέσω ερωτηματολογίου σε 70 εκπαιδευτικούς της Δευτεροβάθμιας που υπηρετούσαν σε σχολεία της Γλυφάδας και της Αργυρούπολης.

Κατόπιν, σύμφωνα με τα αποτελέσματα που προέκυψαν κατά την ανάλυση των δεδομένων διαπιστώθηκε πως η εκπαίδευση των εκπαιδευτικών δεν σχετίζεται με την ανίχνευση των διαταραχών και την διαχείριση κρίσεων, αλλά και οι δύο τελευταίες κλίμακες φάνηκε πως σχετίζονταν στατιστικά σημαντικά με τον βαθμό αυτοαποτελεσματικότητας των ερωτηθέντων εκπαιδευτικών. Μάλιστα, από τις δηλώσεις τους φάνηκε πως οι εκπαιδευτικοί επιθυμούσαν να καταρτιστούν περισσότερο στη σχολική συμβουλευτική και μέσω πρακτικής άσκησης. 

Επίσης, διαπιστώθηκε πως οι συνηθέστερες μορφές αποκλίνουσας συμπεριφοράς ήταν οι εξωτερικευμένες, οι οποίες εν γένει ήταν διασπαστικές για το μάθημα και χαρακτηρίζονταν από ανυπακοή. Προκειμένου να τις ανιχνεύσουν και να σχεδιάσουν την παρεμβατική τους δράση, οι εκπαιδευτικοί ζητούσαν βοήθεια από τους συναδέλφους, ειδικούς επαγγελματίες και τις υποστηρικτικές δομές, όμως σπανιότατα χρησιμοποιούσαν τυπικά ή άτυπα κριτήρια. Τέλος, όσον αφορά την κρίση στο σχολικό πλαίσιο, στα σχολεία των συμμετεχόντων υπήρχε
οργανωμένο σχέδιο παρέμβασης, παρότι οι ίδιοι οι συμμετέχοντες φαίνεται πως δεν είχαν βιώσει κάποιο κρίσιμο περιστατικό κατά τα έτη υπηρεσίας τους. Ωστόσο, δήλωσαν πως προκειμένου να το διαχειριστούν, έχουν προνοήσει δημιουργώντας ένα θετικό κλίμα εμπιστοσύνης στην τάξη, ενώ δεν παύουν να συνεργάζονται με την οικογένεια, τους συναδέλφους και τους ειδικούς.

Εν κατακλείδι, τα αποτελέσματα συζητούνται στο αντίστοιχο κεφάλαιο, όπου εξάγονται συμπεράσματα και προτείνονται πεδία διερεύνησης σε μεγαλύτερο πιο αντιπροσωπευτικό του γενικού πληθυσμού δείγμα. Ακολουθεί η βιβλιογραφία και στο παράρτημα το ερωτηματολόγιο που χρησιμοποιήθηκε για τη συλλογή δεδομένων.

The main purpose of this research is to examine in what extent secondary teachers’ education in pedagogical and school consulting issues is related to the detection of pupils’ conduct disorders and crisis management in school. To begin with, an extensive study of behavioral disorders is made by reviewing the relevant literature, insisting on both their manifestations and the factors that cause or predict them. Furthermore, the education of teachers mainly in matters of classroom management, is studied while reference is made to the so-called "crisis" in the school context and its general treatment not only by staff but also the community. The next chapter analyzes the research methodology, which was conducted through a questionnaire, on 70 secondary school teachers who served in schools in Glyfada and Argyroupoli.

Moreover, results showed that teacher education is not related to the detection of disorders and crisis management, but the last two scales seemed to affect the degree of self-efficacy of the teachers surveyed. In fact, their statements showed that teachers wanted to train more in school counseling and through practice. In addition, it was found that the most common forms of deviant behavior were externalized ones, which were generally divisive for the lesson and were characterized by disobedience. In order to detect them and plan their intervention, teachers sought the help of colleagues, professionals and support structures, but rarely used formal or informal criteria. Finally, as far as the crisis in the school context is concerned, there was an organized intervention plan in the schools of the participants, although the participants themselves did not seem to have experienced a critical incident during their years of service. However, they said that in order to manage it, they have provided a positive atmosphere of trust in the classroom, while cooperating with family, colleagues and experts. In conclusion, the results are discussed in the corresponding chapter, where conclusions are made and areas of investigation are proposed in a larger and more representative sample of the general population. The following is the bibliography and the appendix in which the questionnaire used for data collection can be found.