Τα τελευταία χρόνια ο τομέας της Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης στην Ελλάδα διαγράφει μια νέα πορεία, ακολουθώντας τις σύγχρονες ευρωπαϊκές πολιτικές που στοχεύουν στην παροχή ίσων ευκαιριών και στην εξάλειψη κάθε μορφής αποκλεισμού ή περιθωριοποίησης. Με την ψήφιση του νόμου 1566/1985 οι μαθητές της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που έχουν ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες φοιτούν σε ειδικά σχολεία, σε ειδικές τάξεις ή εντάσσονται σε κανονικές τάξεις για να πάρουν την κατάλληλη, σε κάθε περίπτωση, ειδική αγωγή και μάθηση (άρθρο 4). Ιδιαίτερα με τον νόμο 2817/2000 δημιουργήθηκαν πολλές και διαφορετικές σχολικές δομές Ειδικής Αγωγής, ώστε να μπορέσουν να καλυφθούν οι πραγματικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας που προέκυψαν από την πρώτη χαρτογράφησή της το 1994, με στοιχεία του 1989.
Μιλώντας όμως για παροχή ίσων ευκαιριών δεν αναφερόμαστε μόνο στην ισότητα πρόσβασης σε «Ένα σχολείο για Όλους» (Διακήρυξη της Σαλαμάνκα 1994, Χάρτα του Λουξεμβούργου 1996, Ένα Σχολείο για Όλους), αλλά σε μια εις βάθος μελέτη, προσαρμογή ή ακόμη και διαφοροποίηση των υπαρχόντων προγραμμάτων για να διασφαλιστούν οι ιδιαίτερες εκπαιδευτικές ανάγκες όλων των παιδιών σε όλες τις βαθμίδες. Μιλάμε για διαφοροποίηση της διδασκαλίας που θα είναι ευπροσάρμοστη σε κάθε μαθητή με την παροχή παράλληλων Διαφοροποιημένων Αναλυτικών Προγραμμάτων ή ακόμα και Ειδικών Αναλυτικών Προγραμμάτων για κάθε κατηγορία εκπαιδευτικής ανάγκης. Έτσι το ζήτημα μετατοπίζεται αυτόματα από την παθογένεια του ατόμου στην παθογένεια του συστήματος, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Συριοπούλου (2011)