Η διαπολιτισμική εκπαίδευση και η υιοθέτηση συμπεριληπτικών πρακτικών αποτελεί πρωταρχική  κατευθυντήρια αρχή για την αντιμετώπιση των ανησυχιών για την ισότητα και τη διαφορετικότητα παγκοσμίως. Παρά την θεσμοθέτηση εκπαιδευτικών πολιτικών και νομοθεσιών, οι πρόσφατες παρατηρήσεις υπογραμμίζουν τις αναδυόμενες προκλήσεις της εφαρμογής της στις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Η μελέτη επιδιώκει να διευρύνει τις προκλήσεις και τις ελλείψεις, αλλά και τις δυνατότητες  της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, διενεργώντας μια ενδελεχή εξέταση των εκπαιδευτικών πολιτικών, των σύγχρονων τάσεων και των πρακτικών που υιοθετούνται τόσο στην Ελλάδα, όσο και σ’ άλλες χώρες μέλη της ΕΕ, με ιδιαίτερη έμφαση στο ρόλο και τη συμβολή της σχολικής ηγεσίας σ’ αυτό το εγχείρημα.

Μέσω της ποιοτικής έρευνας που διεξήχθη σε δέκα σχολεία Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της τοπικής κοινότητας  του Βόλου, η μελέτη επιχειρεί να ρίξει φως τόσο στα εμπόδια όσο και στις προοπτικές  που συναντώνται στην πρακτική εφαρμογή πρακτικών συνεκπαίδευσης στα πλαίσια της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης. Η έρευνα περιελάμβανε συνολικά δέκα ημιδομημένες συνεντεύξεις από διευθυντές/ντριες και υποδιευθυντές/ντριες σχολείων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στο Βόλο. Αυτές οι συνεντεύξεις αποτέλεσαν κεντρικό στοιχείο της μεθοδολογίας της έρευνας, καθώς προσέφεραν πολύτιμες γνώσεις  που μπορούν να συμβάλουν στη βελτίωση της πολιτικής και των εκπαιδευτικών πρακτικών, επιδιώκοντας τελικά ένα πιο δίκαιο και χωρίς αποκλεισμούς εκπαιδευτικό περιβάλλον για όλους τους μαθητές. Η έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η έλλειψη πόρων και η ανεπαρκή χρηματοδότηση απ’ το κράτος αποτελεί το κατεξοχήν πρόβλημα υλοποίησης συμπεριληπτικών πρακτικών και ότι η εφαρμογή της Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης είναι ακόμη μια ουτοπική ιδέα που για να πάρει σάρκα και οστά  απαιτείται ολική αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος.