There are controversial findings concerning the effects of caffeine ingestion on exercise performance and biological parameters. The aims of the present thesis were to examine the influence of caffeine ingestion on performance and biological responses a) in participants with high and low responses to caffeine and b) in participants with high and medium aerobic fitness level during prolonged intermittent exercise to exhaustion in high and low responders to caffeine (EXP 1) and in high and medium aerobic fitness levels athletes (EXP 2). Methodology: Twenty well-trained male soccer players ingested either caffeine (6 mg∙kg-1) or placebo in a double-blind, counterbalanced design. The participants were categorized to either high or low responders to caffeine, on the basis of mean arterial blood pressure (MAP), plasma glycerol, non-esterified fatty acid (NEFA) and epinephrine responses at rest. The aerobic fitness level categorization was performed on the basis of the results obtained during their initial VO2max test. Performance, physiological and metabolic responses were evaluated. Results: In EXP 1, time to fatigue and countermovement jumps (CMJ) improved with caffeine in both high and low to caffeine responders groups (p < 0.05). Caffeine increased heart rate (HR), MAP, plasma glucose and lactate during exercise in both groups (p < 0.05); no differences observed between groups. Caffeine significantly reduced rating of perceived exertion (RPE) only in the high responders (p < 0.05). In EXP 2, time to fatigue, HR, MAP, plasma glucose and lactate increased with caffeine in both groups (p < 0.05); no differences observed between groups. The CMJ improved and RPE reduced with caffeine in the high aerobic fitness level group (p < 0.05). Reaction time (RT), plasma glycerol, NEFA and epinephrine, and fuel oxidation were not affected by caffeine (p > 0.05). Conclusions: Caffeine was effective in improving endurance performance during high-intensity exercise in pre-distinguished high and low caffeine responder athletes and in athletes with high and medium aerobic fitness levels. Muscular explosiveness improvement was observed in high and low responders to caffeine athletes (EXP 1) and in athletes with high aerobic fitness level only (EXP 2).

Υπάρχουν διφορούμενα αποτελέσματα σχετικά με τις επιδράσεις της καφεΐνης στην αθλητική απόδοση και στις βιολογικές αποκρίσεις. Οι σκοποί της έρευνας ήταν να συγκρίνει την επίδραση της καφεΐνης στις βιολογικές αποκρίσεις και στην αθλητική απόδοση μεταξύ α) υψηλά αποκρινόμενων και χαμηλά αποκρινόμενων στην καφεΐνη και β) ατόμων με υψηλή και μέτρια αερόβια ικανότητα κατά τη διάρκεια παρατεταμένης διακοπτόμενης άσκησης μέχρι εξάντλησης σε αποκρινόμενους και μη αποκρινόμενους στην καφεΐνη (1ο πείραμα) και σε αθλητές με υψηλή και μέτρια αερόβια ικανότητα (2ο πείραμα). Μεθοδολογία: Είκοσι πολύ καλά προπονημένοι ποδοσφαιριστές κατανάλωσαν σε μορφή χαπιού καφεΐνη (6 mg∙kg-1) ή εικονική καφεΐνη με διπλά τυφλή και αντισταθμισμένη μέθοδο. Ο διαχωρισμός με βάση τις αποκρίσεις έγινε σύμφωνα με την μεταβολή της αρτηριακής πίεσης, της γλυκερόλης, των λιπαρών οξέων και της επινεφρίνης στην ηρεμία. Ο διαχωρισμός με βάση την αερόβια ικανότητα πραγματοποιήθηκε με τον αρχικό έλεγχο της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου. Ακολούθως, η αθλητική απόδοση και οιφυσιολογικές και μεταβολικές αποκρίσεις είχαν αξιολογηθεί. Αποτελέσματα: Στο 1ο πείραμα, ο χρόνος άσκησης μέχρι εξάντλησης και το ύψος των κατακόρυφων αλμάτων βελτιώθηκαν με καφεΐνη και στις δυο ομάδες (p < 0.05). Η καρδιακή συχνότητα, η αρτηριακή πίεση, η συγκέντρωση γλυκόζης και γαλακτικού στο πλάσμα αυξήθηκαν κατά την άσκηση μετά από την λήψη της καφεΐνης και στις δυο ομάδες (p < 0.05), ενώ δεν υπήρχε σημαντική διαφορά μεταξύ των ομάδων. Η μείωση στην υποκειμενική αντίληψη κόπωσης μετά από την λήψη καφεΐνης παρατηρήθηκε μόνο στους υψηλά αποκρινόμενους (p < 0.05). Στο 2ο πείραμα, ο χρόνος άσκησης μέχρι εξάντλησης, η καρδιακή συχνότητα, η αρτηριακή πίεση, η συγκέντρωση γλυκόζης και γαλακτικού στο πλάσμα αυξήθηκαν μετά από την λήψη καφεΐνης και στις δυο ομάδες (p < 0.05), ενώ δεν υπήρχε σημαντική διαφορά μεταξύ των ομάδων. Η βελτίωση στο ύψος των κατακόρυφων αλμάτων και η μείωση στην υποκειμενική αντίληψη κόπωσης με καφεΐνη παρατηρήθηκε μόνο στους δοκιμαζόμενους με υψηλή αερόβια ικανότητα (p < 0.05). Ο χρόνος αντίδρασης, η συγκέντρωση γλυκερόλης, λιπαρών οξέων, επινεφρίνης στο πλάσμα και η οξείδωση των υδατανθράκων και λιπών δεν επηρεάστηκαν από την καφεΐνη (p > 0.05). Συμπεράσματα: Η καφεΐνη βελτιώνει την αντοχή σε υψηλής ένταση άσκηση σε αθλητές με υψηλή με χαμηλή απόκριση στην καφεΐνη και σε αθλητές με υψηλή και μέτρια αερόβια ικανότητα. Οι αθλητές με υψηλή και χαμηλή απόκριση στην καφεΐνη (1ο πείραμα) και οι αθλητές με υψηλή αερόβια ικανότητα (2ο πείραμα) βελτίωσαν την μυϊκή εκρηκτικότητα με καφεΐνη.