Τη σημερινή εποχή όπου οι άνθρωποι έχουν αναπροσδιορίσει το χαρακτήρα και τη θέση τους στον κόσμο θεωρώντας τα πάντα μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής συνύπαρξης είναι φυσικό να αναπροσαρμόζονται συγχρόνως και να διαμορφώνονται εκ νέου ο πολιτισμός, η κοινωνική δομή και η εκπαίδευση, ως βασικοί πυλώνες της ανθρώπινης ύπαρξης και δράσης σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Παράλληλα και
σε συνάφεια με την προώθηση της δικαιοσύνης και της ισότητας στην κοσμική κοινότητα προωθείται η συμπερίληψη και ισότιμη συμμετοχή όλων των παιδιών, ανεξαρτήτως διαφορών, στη σχολική κοινότητα και μαθησιακή διαδικασία.
Στη βάση των νέων αυτών εκπαιδευτικών απαιτήσεων προέβη στη γραφή της παρούσας διπλωματικής εργασίας με τη διεξαγωγή ποιοτικής έρευνας για τη διερεύνηση των στάσεων των εκπαιδευτικών έναντι τηςσυμπερίληψης των μαθητών που έχουν κριθεί ως να έχουν ειδικές ανάγκες στο γενικό σχολείο. Για τη συλλογή
δεδομένων πραγματοποίησα προσωπικές συνεντεύξεις με εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας καιΔευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, καθώς και σύντομη παρατήρηση σε διδακτικές ώρες, τα στοιχεία των οποίων ανέλυσα, συσχέτισα και συνέκρινα στη συνέχεια με δεδομένα της βιβλιογραφίας. Κατά τη θεώρησή μου αυτή επιχείρησα να προσεγγίσω τα στοιχεία από διάφορες όψεις και να περιγράψω με τον τρόπο αυτό πιο συγκεκριμένα τα στοιχεία που απαντούν στα επιμέρους ερευνητικά μου ερωτήματα, όπως τις απόψεις των εκπαιδευτικών για τη συμπερίληψη των μαθητών που έχουν κριθεί ως να έχουν ειδικές ανάγκες, τις πρακτικές που εφαρμόζουν για την επίτευξη αυτού του σκοπού και τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν σε αυτή τους την προσπάθεια.
Η ερευνητική αυτή προσέγγιση φωτίζει τον αντιφατικό χαρακτήρα των στάσεων των εκπαιδευτικών με την συμπεριληπτική σκέψη τους από τη μια πλευρά και την ενίοτε διαχωριστική δράση τους στη διδασκαλία από την άλλη, φαινόμενο που όπως συμπεραίνουμε καθρεφτίζει και την ίδια την αυτοαναιρούμενη στάση της κοινωνίας έναντι της εκπαίδευσης με τη συμμετοχική δομή του συστήματός της από τη μια και την εκπαιδευτική «διαφορετικότητα» της πολιτικής της από την άλλη. Μέσα από το πρίσμα αυτό ωστόσο, μιας στάσεως διχασμένης, καταδεικνύεται μέσα στην εργασία αυτή κατά πόσο η προθυμία των εκπαιδευτικών να δράσουν συμπεριληπτικά με μεθόδους και πρακτικές μπορεί εν τέλει να αναχαιτίσει τα εμπόδια που ανακύπτουν, να καλύψει τις ανάγκες και να εξαλείψει τις διαφορές προσφέροντας σε όλα τα παιδιά μία εκπαίδευση ίσων ευκαιριών για μάθηση και ζωή.