Η φοίτηση των παιδιών με ειδικές ανάγκες μέσα στις συνηθισμένες δομές της  γενικής εκπαίδευσης αποτελεί επίσημη πολιτική και πρακτική πολλών κυβερνήσεων  σε διάφορες χώρες τα τελευταία είκοσι χρόνια (Λαμπροπούλου, 1995). Σαν  αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ένα μεγάλο ποσοστό μαθητών με ειδικές ανάγκες,  συμπεριλαμβανόμενων και των κωφών, φοιτούν σε σχολεία γενικής εκπαίδευσης,  ενώ ο αριθμός των ειδικών σχολείων και ειδικά των σχολείων – οικοτροφείων  (ιδρυμάτων) μειώνεται σημαντικά (Schildroth& Hotto,1991).  Παλαιότερα η κώφωση γινόταν αντιληπτή ως μία ασθένεια που έπρεπε να  θεραπευτεί, τα κωφά άτομα θεωρούνταν ατελή ακούοντα άτομα και η νοηματική τους  γλώσσα χαρακτηριζόταν  ως μία συστηματική σειρά συγκεκριμένων χειρονομιών. Τα  κωφά άτομα γίνονταν αντιληπτά ως ένα πρόβλημα που έπρεπε να επιλυθεί παρά ως  άτομα που αντιμετώπιζαν τον καθημερινό κόσμο με φυσιολογικούς τρόπους (Moores,  2001). Οι κωφοί δεν είναι άνθρωποι που δεν ακούνε, αλλά άνθρωποι που βλέπουν και  αποτελούν μια διαφοροποιημένη γλωσσική και πολιτισμική κοινότητα των οποίων η  πρόσβαση τους στον κόσμο γίνεται μέσα από τη δυνατότητα της «όρασης» και  βρίσκεται σε απόλυτη αντίθεση με τις απόψεις που θέλουν την «έλλειψη ακοής» ως  κυρίαρχο χαρακτηριστικό τους (Κουρμπέτης& Χατζοπούλου, 2010).   Στην εποχή μας, είναι ανάγκη να δοθεί μεγαλύτερη βαρύτητα στην παροχή  ίσων ευκαιριών σε άτομα με ειδικές ανάγκες, ακόμα και στα άτομα με απώλεια  ακοής. Από τον νόμο όλα τα παιδιά δικαιούνται δωρεάν και κατάλληλη δημόσια  εκπαίδευση ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, εθνικής θέσης, θρησκείας, χώρας  προέλευσης ή κατάστασης αναπηρίας (Moores, 2001). Έτσι, οφείλουμε να  αντιληφθούμε την κώφωση ως μια κοινωνική ή πολιτισμική κατάσταση και στα  4    πλαίσια της συμπερίληψης θα πρέπει να θεωρούμε κανόνα κι όχι εξαίρεση τη  συμμετοχή κωφών παιδιών στην γενική εκπαίδευση, δεδομένου ότι σημαντικό ρόλο  για τα άτομα με απώλεια ακοής διαδραματίζει σαφώς η εκπαίδευση, η οποία ενισχύει  την ανάπτυξη γνωστικών, συναισθηματικών και κοινωνικών ικανοτήτων (Κοτετέ,  2012).