Η παρούσα μεταπτυχιακή εργασία εδράζεται στην κυτταρική υπόσταση του σχολείου στο κοινωνικό οικοδόμημα και επιχειρεί να διερευνήσει το κατά πόσο και υπό ποιες προϋποθέσεις σύγχρονες θεωρίες περί εκπαιδευτικής διοίκησης, και πιο συγκεκριμένα τα μοντέλα της μετασχηματιστικής και της κατανεμημένης ηγεσίας, είναι σε θέση δυνητικά να συμβάλουν στη διαμόρφωση μιας δημοκρατικής κουλτούρας στην εκπαίδευση, η οποία με τη σειρά της διαχεόμενη σε όλο το φάσμα των σύγχρονων κοινωνιών μπορεί να επηρεάσει την εξέλιξη των πολιτικών  συστημάτων προς την κατεύθυνση γνησιότερων μορφών δημοκρατίας. Η συσχέτιση αυτή, επειδή ακριβώς δεν είναι ούτε αυτονόητη ούτε ευθύγραμμη, γίνεται υπό το πρίσμα του θεωρητικού ρεύματος της Κριτικής Παιδαγωγικής, το οποίο προσφέρει πολύ χρήσιμα εργαλεία για την άσκηση μιας διεισδυτικής κριτικής της ισχύουσας εκπαιδευτικής ηγεσίας, της εκπαιδευτικής πραγματικότητας γενικότερα και συνολικά της δημοκρατικής λειτουργίας των σύγχρονων κοινωνιών.
Η κριτική προσέγγιση καταδεικνύει ότι τα εφαρμοζόμενα μοντέλα διοίκησης χαρακτηρίζονται από ένα συγκεντρωτικό και γραφειοκρατικό πνεύμα πλήρως εναρμονισμένο με την τεχνοκρατική και αντιδημοκρατική λογική των καπιταλιστικής επίνευσης εκπαιδευτικών συστημάτων, ενώ το κυρίαρχο πολιτικό μοντέλο του αστικού κοινοβουλευτισμού παρουσιάζει τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας.

The present post graduate thesis focuses on the cell-like entity of school and on the social structure of it and it attempts to examine how far and under which conditions contemporary theories on educational administration, and in particular the models of the transformative and the distributed leadership have the potential to contribute to the creation of a democratic culture in education which in its turn as it spreads in all the spectrum of contemporary societies may influence the development of political systems towards more genuine forms of democracy. As this interrelation is neither self-evident nor linear, it is made in the light of the theoretical trend of Critical Pedagogy, which offers very useful tools for the practice of a penetrating critique of the current educational leadership, of the educational reality in general as well as of the democratic function of contemporary societies altogether.
The critical approach indicates that the models of administration that are currently implemented are characterized by a centralized as well as bureaucratic spirit which is in complete harmony with the technocratic and antidemocratic logic of the educational systems of capitalist approval while the ruling political model of urban parliamentarianism presents a serious lack of democracy.