Η παρούσα διατριβή ερευνά τα κίνητρα και τις αιτίες της σοβιετικής επεμβάσεως θέτοντας υπό έλεγχο το σύνολο των διαθεσίμων ερμηνειών, προχωρεί δε ένα βήμα ακόμη προτείνοντας μία νέα προοπτική ερμηνείας, για τη σοβιετική κίνηση.  Υποστηρίζω ότι, εν αντιθέσει με τις ευρέως διαδεδομένες ακαδημαϊκές απόψεις σχετικώς με τα κίνητρα και τις αιτίες της σοβιετικής επεμβάσεως, τούτη υπήρξε, αφ’ ενός προϊόν γραφειοκρατικών πολιτικών και συμφερόντων, αφ’ αφετέρου της δυσλειτουργικής οργανωτικής δομής και λειτουργίας του Κρεμλίνου στα τέλη της δεκαετίας του 1970, εντός των ορίων που είχε θέσει η σοβιετική αντίληψη της εποχής, περί Μαρξισμού-Λενινισμού, και της σοβιετικής Θεωρίας των Διεθνών Σχέσεων επηρεάζοντας έτσι, mutatis mutandis, τις διαθέσιμες επιλογές κατά τη διαδικασία λήψης αποφάσεων της σοβιετικής ηγεσίας.  Κατά συνέπεια, υποστηρίζω ότι, δεν επιβεβαιώνεται καμία από τις συμβατικές απόψεις αναφορικώς προς τις αιτίες και τα κίνητρα για την κίνηση των σοβιετικών. Όντως, η σοβιετική κίνηση δεν ήταν επιθετικής φύσεως, όπως πίστευαν οι Παραδοσιοκράτες [Traditionalists], ούτε αμυντικής φύσεως, ως ισχυρίζονταν οι Αναθεωρητιστές [Revisionists], ούτε ασφαλώς ένας συνδυασμός των ανωτέρω δύο.  Η ανάλυση του νέου πρωτογενούς υλικού καταδεικνύει ότι αυτές οι ερμηνείες αποδείχθηκαν σε μεγάλο βαθμό άσχετες με το τι πραγματικά συνέβη, όντας εγκλωβισμένες στο ψυχροπολεμικό περιβάλλον της εποχής. Αντιθέτως, το σύνολο του ανωτέρου υλικού και τα αποχαρακτηρισμένα επίσημα έγγραφα συγκλίνουν ότι η σοβιετική επέμβαση δεν στηρίχθηκε σε κάποιο προειλημμένο στρατηγικό σχέδιο, δεν απετέλεσε, με άλλα λόγια, στρατηγική κίνηση. Στην πραγματικότητα ήταν μία αντίδραση/απάντηση στο ερέθισμα της ταχύτατα επιδεινούμενης καταστάσεως στο Αφγανιστάν, ιδιαιτέρως μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Χαφιζουλάχ Αμίν [ امين ﷲ حفيظ ] και της αναπόδραστης καταρρεύσεως του μαρξιστικού-λενινιστικού καθεστώτος της Καμπούλ, προκειμένου να διαφυλαχθούν τα σοσιαλιστικά επιτεύγματα της Επανάστασης του Σαούρ (Απρίλιος) του 1978, τα σοβιετικά συμφέροντα στην χώρα, αλλά και να εξυπηρετηθούν τα ίδια συμφέροντα ορισμένων σοβιετικών ηγετών και των υπηρεσιών που ηγούντο. Βεβαίως, δεν χωρά αμφιβολία, ότι το κατά Σπάικμαν [Spykman] γεωπολιτικό υπόδειγμα το οποίο υφίστατο στο πλαίσιο του υπαρκτού ανταγωνισμού ΗΠΑ-Σοβιετικής Ενώσεως δεν έπαυε να παράγει αποτελέσματα τα οποία συνέτειναν στην λήψη παρομοίων αποφάσεων. 

The current thesis explores the motivations and causes of the soviet intervention in Afghanistan, by examining all available interpretations and goes a step further by proposing a new perspective for the soviet move.  Ι argue, contrary to the widespread academic views about the motivations and causes of the soviet intervention, that this was, on one hand, outcome of bureaucratic policies and interests, and on the other, of the dysfunctional organizational structure and functioning in Kremlin, in late 1970s. In the same vein, the decision to intervene was made within the limits set by the soviet concept of MarxismLeninism at the time as well as the Soviet Theory of International Relations, both affecting, mutatis mutandis, the options available in the decision making process of the soviet leadership. Consequently, I conclude that none of the conventional views about the causes and motivations triggered the soviet move are confirmed. Indeed, the soviet move was neither aggressive in nature, as the Traditionalists believed, nor defensive in nature, as the Revisionists claimed, nor a combination of the two above. The evaluation and analysis of new primary material shows that these interpretations proved to be largely unrelated to what actually happened, as they were heavily influenced by the Cold War environment of the time.  On the contrary, all of these fresh primary sources, along with the declassified official documents, converge that the soviet intervention was not based on a pre-empted strategic plan, in other words, it was not a strategic move. In fact, it was a reaction/response to the stimulus of the rapidly deteriorating situation in Afghanistan, especially after the assumption of power by Hafizullah Amin and the inevitable collapse of the Marxist-Leninist regime, in order to preserve the socialist achievements of the Saur (April) Revolution of 1978 and the soviet interests in the country, as well as to serve the particular interests of a few prominent soviet leaders and of the state services they led.  Admittedly, there is no doubt that Spykman’s geopolitical model in the context of the actual US-Soviet competition, did not cease to produce results which contributed to similar decisions.